Ik kan er niet meer tegen!!!

In het donker

Wat is het donker toch een raar iets.. Net of het een andere wereld is!

Ik ga nu iets opbiechten wat ik normaal niet zo snel vertel.. ik ben bang in het donker! Ja, echt.. Bijna 30jr en nog steeds bang in het donker.. Mijn vriend snapt er niks van en zegt dat het tussen m'n oren zit! Ja, natuurlijk zit de angst daar.. Bij iedereen is dat toch zo? Bijna iedereen is wel ergens bang of angstig voor. Zelf heeft mijn vriend hoogtevrees, ook een angst dus die zich tussen z'n oren genesteld heeft. Opzich heb ik niet vaak last van mijn bangheid, alleen als mijn vriend nachtdienst heeft. Dan doe ik stiekem alle lichten aan en zet de wekker dat als ik in slaap val gauw de lichten uit kan doen voor m'n vriend thuiskomt. Bij heel veel angst sleep ik de dekenkist voor de slaapkamerdeur zodat niemand naar binnen kan komen, maar wie verwacht ik dan? Ik kan het niet zeggen, echt niet.. In de winter als ik vroege dienst heb (6.30) en met de fiets naar werk ga vind ik het ook eng omdat het dan ook donker is en ik de lichten in huis uit moet doen.. Ik durf dan ook niet om te kijken naar ons donkere huis! Hm.. Net of ik verwacht dat iemand in het donker naar me staat te kijken.. Ja, nu ik erover nadenk heb ik die angst wel.. Ook vaak nachtmerrie's over! In die nachtmerrie gebeurt steeds hetzelfde;

Ik loop naar de auto die voor ons huis op de parkeerplaats staat en het is donker. Boven op zolder staat iemand voor het raam (een raam dat wij daar niet eens hebben) schuin achter een gordijn (dat wij dus daar ook niet hebben) en hij kijkt dreigend.

Geen idee wat dat betekend, maar mijn angst voor donker komt daar wel in voor. Ik probeer mezelf steeds te vermannen en als m'n vriend thuis is of ik overdag alleen thuis ben heb ik nergens last van. Ook alleen op de fiets s' avonds maakt mij niet bang! Al met al een aparte angst dus.. Een angst die bij mij hoort denk ik dan maar..

Wees gewoon blij voor een ander!

Dit is mijn eerste blog en die wilde ik eigelijk niet zeurderig beginnen, maar ik wilde bloggen wat er in me opkwam en wat mij bezig houdt.. Dus hier ga ik dan..

Ik ben verleden week tante geworden van het knapste neefje van de wereld; Jason! Zijn papa en mama zijn mijn broertje (4jr jonger) en schoonzusje. Ik ben echt super blij dat hij er eindelijk is! Ik werk samen met mijn moeder en mijn vriend, dus alle collega's leefden mee, ook omdat Jason pas na 2weken overtijd via een keizersnee te wereld kwam.. Ik kwam super trots op werk en bijna alle collega's zeiden; nu jij nog! En; is het niet vervelend dat je broertje eerder is dan jij! En; je mag nu wel haast maken! En ga zo nog maar ff door.. Echt ongelovelijk vind ik dat! Waarom moet ik perse kinderen? Omdat dat zo hoort? Mijn vriend is 16jr ouder en heeft 2 zoons van 19 en 21jr en hij is 'geholpen'.. En we hebben hier echt samen over gepraat, maar na een paar beroerde relatie's kies in nu voor deze gelukkige relatie i.p.v een kind! Je hebt ook vrouwen die liever voor een kind kiezen dan voor een relatie, dus waarom mag ik dat niet andersom? En toen ik Jason in m'n armen had voelde ik alleen tante-liefde en mijn bio-klokken begonnen niet te tikken en het begon ook niet te kriebelen dat ik dit ook wilde! En stel dat ik hierom met mijn relatie stop en geen kinderen kan krijgen of nog erger.. Niet zo gelukkig meer wordt! Nu zit ik mezelf weer te verdedigen terwijl ik vind dat dit iets is tussen mijn vriend en mij.. De mensen worden er steeds erger in, steeds meer bemoeien ze zich met dit kindgedoe! Laatst op de crematie van m'n schoonvader zat ik met mijn 3 schoonzussen waarvan 1 4 kinderen heeft en de andere 2 ook geen kinderen en de enige met kinderen zat mij te vertellen dat ik geen kinderen wil omdat mijn vriend niet wilt en dat dat vanzelf wel komt en blablabla.. Tegen m'n andere schoonzussen zei ze er niks over, maar bij mij horen kinderen vindt iedereen! Nou, sorry.. Ik kies voor mezelf dus voor m'n relatie! Mijn ouders vinden het knap dat ik zo denk en vrienden respecteren het gewoon.. Nu de rest van de wereld nog!